Goochelmode?

Bij de cartomagie competitie in Blackpool zagen wij vele malen (ik overdrijf niet) de verscheurde en herstelde speelkaart in combinatie met een “verkleurend” spel. Van normaal naar blanco of omgekeerd. Dean Dill kwam ooit met Blizzard, een knappe routine die goed in elkaar zat. Velen hebben dit als een uitdaging gezien om met hun eigen variant te komen.

De afgelopen jaren zagen we eveneens vele varianten op “Chaos”. Het spel wordt geschud zodat beeld- en rugzijden om en om liggen, waarna met een enkele “vingerknip” het hele spel weer goed ligt. De twee beste versies die ik ken zijn van Dani DaOrtiz en van Mathieu Bich. Maar Christian Engblom en Mark Elsdon hebben zo ook hun eigen heel sterke versies.

Enkele jaren geleden zagen we bij de Close Up vele varianten van het effect dat bekend staat onder de naam Three Fly.

Na het succes van Armando Lucero, die het aloude matrix effect geheel nieuw leven in wist te blazen, zagen we opeens velen dit effect weer afstoffen en vertonen. Een goed voorbeeld doet klaarblijkelijk volgen, dwz. stimuleert ons om er opnieuw mee aan de slag te gaan.

Klaarblijkelijk is de goochelkunst ook aan “mode” onderhevig. De laatste jaren zijn er speelkaarten geïntroduceerd waar RFID chips zijn ingebouwd. Prijzig, maar dan heb je ook wat. Sowieso zie je een snelle groei van het gebruik van electronica in de goochelkunst. De chips worden goedkopen, kleiner en platter en allerlei communicatiemogelijkheden breiden zich eveneens snel uit.

De Apps met goocheltrucs zijn ook niet meer bij te houden, maar velen daarvan “scoren” toch niet echt, omdat het publiek wel weet waartoe een Smartphone allemaal wel niet in staat is.

Iconen inspireren ons. Zo kregen de goocheldealers veel nieuwe bestellingen voor de zgn. Chinese sticks binnen toen Fred Kaps dit effect op TV vertoonde, niet met twee maar met drie sticks. Vandaar de extra bestellingen!

Weke trends en ontwikkelingen verwacht u binnen de goochelkunst de komende tijd? Meer micro electronica of gaan we weer terug naar het oude handwerk?

In Blackpool was de grote ereprijs voor toneelgoochelen voor Patrick Lehnen, die de techniek van een robotarm in een bureaulamp ingebouwd had en bij close-up voor Bill Cheung, die geen kaarten verscheurde en herstelde en die ook geen spelverkleuringen liet zijn. Originaliteit scoort dus veel hoger dan “meer van hetzelfde”, hoe goed en knap ook!
Gandalf