In de eerste aflevering lazen we hoe Metro Magic Show niet alleen Nederland veroverde maar na het winnen van het FISM in 1970 ook Europa en het Midden-Oosten aan haar voeten kreeg. In deze aflevering vertelt Martin Hanson verder over de gouden dagen van het variété.

Na het succes bij de FISM-wereldkampioenschappen Goochelen 1970 in Amsterdam kwam het werk op de schnabbeltour in Nederland pas echt los. De Metro Magic Show kende een glorietijd in het toenmalige Nederlandse variété. De feestavonden met een accordeonduo, acrobaten, een zanger of zangeres, een conferencier en visuele acts waren overal in het land te zien bij allerlei feesten.

Wij werkten altijd op een toneel en van tafelgoochelen had eigenlijk nog nooit iemand gehoord. In Zeist stonden wij ooit in een programma met Fred Kaps. Toen Kaps in het theater kwam en alle apparatuur van de Metro Magic Show zag weigerde hij op te treden. “Tegen dat geweld op het toneel” kan ik niet op. Als compensatie wilde hij wel na afloop op het bal optreden met tafelgoochelen! En zo zag ik hem zitten achter een tafel en voor iedereen die voorbij kwam wilde hij best een kaarttruc vertonen.

Uniek in Nederland

Wie waren onze werkgevers? Vooral de arbeidsbureaus met hun afdeling “Amusement” zorgden voor veel werk en natuurlijk de theaterbureaus. Het was een heerlijke tijd met heel veel optredens. Wij werden er beslist niet rijk van, maar iedereen kon er van leven. Wij waren “duur” omdat we met 6 personen waren! Onze gage? 275 Gulden in 1970 en 325 Gulden in 1971 met reiskosten van 4 cent per kilometer.
Beroemde namen in die tijd: Het Cocktail Trio, Andre van Duyn, Willeke Alberti, Ria Valk,
Ilonka Biluska, Tonny Eyk, Harry Touw, Tony Leerink (de conferencier met de vele jasjes), het Leedy Trio, The Blue Diamonds, Conny van den Bosch, Ted Valerio, Cas Oosthoek, Anneke Gronloh, Ben Cramer en dan een hele serie accordeonduo’s, acrobaten en in ieder programma beslist een goochelact.

De Metro Magic Show was uniek, in Nederland waren er verder geen illusionisten.
Dick de Witte ging met zijn Janny zelfstandig verder en zo bleef ik achter als de illusionist met zijn assistenten. In 1971 waren wij zelfs met 8 personen, waaronder een Poolse tweeling.
Het centrum van ons werk lag in Nederland maar we maakten ook veel uitstappen door heelEuropa. Ook tijdens de Kerstdagen en rond de jaarwisseling waren er voorstellingen. Wij werkten, we waren artiesten, vanavond in Stadskanaal en morgen in Maastricht.
Er was een enorm verschil met de illusionisten van heden. Ik zie nu grote trailers met apparatuur. Bij de Metro Magic Show was echt alles demontabel, honderden schroeven en vleugelmoeren hebben we versleten. Wij hadden een avondvullende show van bijna 2 ½ uur en alle trucs gingen in 1 vrachtauto en een aanhangwagen. Maar opgebouwd stond er enorm veel “troep” op het toneel.

Voor het opbouwen en prepareren van onze korte show hadden wij altijd nog bijna 2 uur nodig, dat wil zeggen dat wij meestal al om 17.00 uur in het theater waren. Het afbreken duurde 1 uur. Stonden wij in een programma pauzenummer met een show van 30 minuten, dan moesten wij bovendien ook nog in de finale staan. ’s Middags om drie uur weg en ’s nachts om 3 uur thuis was helemaal normaal. Iedereen had zijn eigen taak, iedereen werkte mee bij het prepareren.

Beirut en de autoloze zondag

Wij traden 13 keer op voor de Nederlandse TV o.a. bij Mies Bouman in Een van de Acht en bij Willem Duys.

Het moest groter en mooier en zoals nu ook de illusionisten nog steeds zijn, er werd geïnvesteerd in nieuwe trucs. Joop Dijkstra bouwde een zweving van koudgewalst Ustaal. Vier meter omhoog en vier meter naar voor. Henk Vermeyden wilde dat er geen trilling te zien was. Wat een gewicht!
Er kwamen nieuwe prachtige kostuums met enorme hoofdtooien voor de meisjes.

In de show van 30 minuten moesten de assistentes zich 6 keer omkleden. Het kon niet op en toen… Ja wij kregen in 1972 een contract voor een casino in Beirut in Libanon. Dat was het begin van een grote misère. Israel begon met agressie tegen Libanon. Het werd echt oorlog. Van onze transporten kon ik de vrachtauto redden, mijn nieuwe Mercedes met aanhangwagen bleef achter in Beirut en heb ik nooit meer teruggezien. Wij weken uit via Syrië naar Turkije. We kregen een contract in Mersin, later in Ankara en Istanbul. Er volgde een oliecrisis, de nachtclubs en theaters kregen weinig bezoek en wij kregen geen geld meer. Wij hoorden dat Nederland een autoloze Zondag had.

Terug naar Nederland

De Nederlandse medewerkers werden vervangen door buitenlanders en het werd een drama.
Praten wij nu over discriminatie? Ik kan een boek schrijven over de discriminatie die wij in 1972 in Turkije moesten ondergaan.
Ria en Arlette, toen 4 jaar oud, waren meegegaan naar Beirut, bleven 4 maanden bij ons in Mersin, reisden mee naar Istanbul maar gingen uiteindelijk noodgedwongen terug naar Nederland. Kerst 1972 zat ik alleen in mijn hotelkamer in Ankara, Turkije kent geen Kerst. Met mijn medewerkers had ik alleen zakelijk contact, wij traden op en gingen verder allemaal onze eigen weg. In januari 1973 ben ik moederziel alleen met mijn vrachtwagen in 6 dagen van Istanbul via o.a. Bulgarije, Joegoslavië, Oostenrijk en Duitsland naar Nederland teruggekeerd. Het was over en uit. De auto en alle trucs werden verkocht. Ik was geen illusionist meer. Om alle schulden te kunnen betalen werd ik conferencier, modepresentator, speaker op beurzen, moppentapper bij bruiloften, schrijver en regisseur van revues voor personeelsverenigingen. Ik speelde een jaar in een revue van de Spelbrekers. Wij openden een slijterij en samen met Ria kwam ik er weer bovenop. We begonnen ons Internationaal Theater- en organisatiebureau Martin Hanson en het leven begon weer.

In de volgende aflevering zal ik de trucs van de Metro Magic Show beschrijven, waarbij ook veel uitleg.