Daar gingen we weer. Op naar Meppel voor het Juniorenconcours. Het goocheldagje, dat inmiddels misschien wel het leukste goochelevenement van het jaar aan het worden is. De sfeer, de verzorging, de aankleding en natuurlijk de jeugd aan het werk zien, je moet wel een enorme zuurpruim zijn wil je hier niet een stukje in de trein voor over hebben.
De zaal zat stampvol. Veel familie en vrienden van de deelnemers, maar ook een behoorlijke ploeg goochelaars die heerlijk kwam kijken hoe de jeugd het ervan af brengt. Wat mij betreft was dat wat wisselend. Maar dat is dan ook wel weer leuk. Er moet tenslotte ook iets te zeuren over blijven. Dat is niet voor niets onze nationale hobby.
Waar we niet over zeuren, is over de foto’s. Die zijn gemaakt en ter beschikking gesteld door Marco Havers. Bedankt Marco!

Laatste keer Jasper

Op zijn gebruikelijke vrolijke manier heet Jasper ons welkom. Hij stelt nog steeds veel vragen aan het publiek. “Dank je wel Beau. Wat doet ze het goed, vindt u niet?”
Ik had Beau alleen nog maar Jasper zien aankondigen, dus ik had er eerlijk gezegd nog geen mening over. Jasper verklaarde zelf waarom hij er niet helemaal bij was, want zijn vrouw is in verwachting van een zoontje. Altijd goed nieuws, dus Jasper (en Anna) alvast van harte gefeliciteerd!

Voor de laatste keer reikte hij de pluim van de president uit. De pluim leek even naar Cees Ros te gaan, maar dat was een schijnbeweging. Cees kreeg een persoonlijke pluim van Jasper. De ‘pluim van de president’ ging naar Jean Paul. Vanwege zijn bijdrage aan de zichtbaarheid van de NMU, zijn reportages en posts op social media.


Jean Paul (JP) krijgt de Pluim van de President opgespeld

Jean Paul was uiteraard ook aan het werk. Hij maakte een registratie van alle acts. Op deze pagina vind je 3 filmpjes met een compilatie van de acts.

De jury bestond uit Ronald Moray (voorzitter), Woedy Woet, Niek Takens en Muriël Brugman. Stuk voor stuk toppers, dus ik raad de deelnemers aan het juryverslag op te vragen, want daar kun je zeker te weten veel van leren! Edwin Bakker maakte als leek de jury compleet. Alhoewel, hij heeft lang geleden zelf nog meegedaan aan het NK, dus stiekem weet hij er ook alles van.


Gelukkig hoefden ze niet alleen hard te werken, maar hadden ze ook lol…

Close up concours

Tegen twaalven ging het eindelijk los.
De close-uppers mochten eerst. Voor het toneel stond een prachtig decortje klaar. Bijna te mooi voor close up. Een ouderwetse telefoon op een antiek bureautje, een prachtige oude stoel en stijlvolle passende muziek. Een kaarsje maakte het plaatje af.
Wessel de Kort stapt in dit plaatje rond als een echte verhalenverteller. Met leuke grapjes tussendoor. Dit keer met een kritische ondertoon richting het gebruik van mobiele telefoons “ik heb vrienden gemaakt zonder facebook!” Toch hapert het een beetje en dat is jammer, want ik denk dat hij heel dicht bij een heel goeie act zit. De trucs zijn namelijk allemaal prima en passen ook bij het verhaal. Voorspellingen met cassettebandjes, een spelletje ganzenbord en een mooi slot dat teruggreep op de eerdere voorspelling. Mijn tip aan Wessel zou zijn om een keer een regisseur te vragen naar zijn act te kijken. En dan liefst iemand die niks van goochelen weet. Die zou wel eens met goeie aanwijzingen kunnen komen, waardoor er in de toekomst een eerste prijs in zit, in plaats van de vandaag behaalde derde prijs.


Wessel de Kort

Na afloop werd de jury gevraagd iets over de act te zeggen. Dat moest even duren, want dit praatje is bedoeld om het changement op te vullen. Niet echt een manier om het publiek lekker in de stemming te houden…
Ik snap het wel, maar wat mij betreft mag dit onderdeel, dat is afgekeken van Holland’s Got Talent, heel snel in de verdwijnkist, naar zolder en nooit meer tevoorschijn halen. Ik dacht met veel nostalgie – tja opa wordt oud – aan de tijd dat er gewoon iemand lekker piano zat te spelen tussendoor.


Manro zelf deed de presentatie samen met Beau.

Snel de volgende. Chris IJzerman, blauw overhemd met opgestroopte mouwen, vlot kapsel, gewoon een frisse leuke jongen. Hij stapte achter een enorme tafel. Waarom die zo groot moest zijn snapte ik niet zo goed. Het enige dat hij gebruikte waren 2 kubussen (die van Rubik) en een belletje.
Beau werd erbij geroepen om te assisteren. Chris en Beau deden een soort ‘do as I do’ effect met de kubussen. Chris deed het voor en Beau probeerde het na te doen. Tot en met het uiteindelijk achter de rug oplossen van de kubus. Ook bij Beau dus. Heel sterk!
Gebracht met een mooie spanningsopbouw en een heerlijk bijpassend grappig muziekje. Een terechte eerste prijs voor Chris.


Chris IJzerman

Met zijn 11 jaar, is Dylan Spence de jongste deelnemer. En tja, hiervoor kom je toch een beetje naar dit soort dagen. Een ontwapenend mannetje dat een truc deed die we allemaal kennen. Drie bekers en drie balletjes. Valt daar nog iets leuks mee te doen? Ja hoor! Dylan wel. Bij iedere verdwijning van een balletje maakte hij een plopgeluidje met z’n mond. En ik realiseer me dat dit misschien niet zo grappig klinkt. Maar dan had je er maar bij moeten zijn. Het was echt heel droog komisch. Ik moest hardop lachen – en dat gebeurt niet vaak.
Ook het slot was net even anders dan je zou verwachten. In plaats van nog een extra ‘final load’ tevoorschijn te toveren, waren juist alle bekers leeg! De tweede prijs.
De jury was vooral erg te spreken over zijn techniek. Dat vond ik zelf, bij de final loads, niet per se zijn sterkste punt. Maar gezien zijn leeftijd is er geen enkele reden voor zorgen op dat vlak.


Dylan Spence

Dan tijd voor een tussendoortje. Een gastoptreden van Gunther Guinelli uit België.
Een spervuur aan super commerciële trucs. Allemaal bekend, ik noem bijvoorbeeld de ambitious card, de foto met de iPad van een gekozen kaart, de kaart in de zak.
Het publiek was enthousiast. Iedereen die ik sprak vond het prachtig. Dus je moet mijn privémening maar met een korreltje zout nemen. Want ik vond het niet zo heel fantasierijk. Het waren prima trucs, vertoond door een aimabele man, maar alles kwam zo uit de doos, exact uitgevoerd zoals het in de handleiding staat. Heel eerlijk gezegd vond ik dat de junioren meer werk hadden gemaakt van de presentatie.


Gunther Guinelli

Toneel concours – deel1

Na de pauze gingen we verder met het toneelgoochelen. Sylvia Schuyer werd aan de jury toegevoegd. Ik ben vergeten te vragen waarom.

Goochelaar Lucas beet het spits af met een act waarmee hij ook vorig jaar meedeed. De act was wat mij betreft iets beter, maar het grootste manco was nog steeds niet verholpen. De trucs waren dit jaar beter en origineler, vooral het slot waarbij hij twee bestaande illusies heel slim samenvoegde. Hij stapt uit de ‘zigzag lady’ met zijn benen in zijn armen. Briljant bedacht, maar de uitvoering zag er wat vreemd uit. Die laatste truc is duidelijk niet bedacht om mee rond te lopen.
Maar het belangrijkste verbeterpunt zit ‘m volgens mij in het verhaal en het spel. Hier is veel meer uit te halen. Dus hopelijk zien we Lucas volgend jaar weer met dezelfde act en dan wederom een tandje beter.


Goochelaar Lucas

Een ode aan Bassie en Adriaan. Zo werd de volgende act aangekondigd. Ik verwachtte eerlijk gezegd een soort act met een knipoog. Maar gaande de act kreeg ik in de gaten dat dit niet zo was. Stan van Rijn bracht een act waarbij Bassie als thema werd gebruikt. Of het nu op een doek was, of op de koker waaruit tot slot jongleerballetjes werden getoverd, overal was Bassie. De trucs werden netjes vertoond. Maar je kon aan Stan zien dat hij nog niet zo lang goochelt. Zijn houding en manier van bewegen waren nog duidelijk die van iemand die niet zo vaak op een toneel staat. En dat kun je maar op 1 manier veranderen. Vaker doen. Hoe vaak? Vaker! Dus Stan, hou vol. Over een paar jaar dezelfde act, maar dan als puber en vol ironie, hoop ik. “Dag vriendjes en vriendinnetjes”. Briljante slotzin.


Stan van Rijn

Espen Dee en Luca. Zelfde jasje, zelfde broek en dezelfde rode schoenen. Mentaal is blijkbaar behoorlijk in, want ook dit duo gaat op de paranormale toer. Wat overigens een geweldige grap opleverde door presentator Manro en Jasper in de zaal.
Manro: ” Neem een getal in gedachten”
Jasper: “17”
Manro: “Ik zei: in gedachten! Heb je nu een getal in gedachten”
Jasper: “Ja”
Manro: “Is het 8?”
Jasper: “Nee, het is 17”
Afijn…
Espen en Luca praten gemakkelijk en zijn goed op elkaar ingespeeld. Maar de act ging helaas op meerdere punten niet helemaal lekker. De voorspelling was simpelweg niet goed, wat in een mentale act best wel ‘een dingetje’ is. Geen idee waardoor het kwam, maar het verprutste uiteraard de act wel een beetje. Ontzettend jammer, want de mannen kunnen het absoluut wel, dat hebben ze al meerdere keren laten zien. Dus dit was een klassiek gevalletje ‘dat hebben we dan ook een keer meegemaakt, wat kunnen we ervan leren, mouwen opstropen en weer verder met die handel’. Tot de volgende keer dus, heren. Voor nu kregen ze de ‘Arie Brouwer en Co Voerman aanmoedigingsprijs’.


Espen Dee en Luca

Ik vond het opvallend hoeveel deelnemers het aandurfden om een kaartenmanipulatie te laten zien. Ik werd daar wel vrolijk van. Ze hadden ‘pech’ dat Niek Takens in de jury zat, want die zag natuurlijk bijna elk missertje. Maar als je zo jong al begint en je blijft oefenen en ontwikkelen (en luisteren naar Niek, want van zijn opmerkingen kun je natuurlijk alleen maar leren!), dan ben ik ervan overtuigd dat je over een paar jaar het kwijl uit de monden van al die toekijkende goochelaars tovert.

Martijn Tullemans was er weer zo een. Op een leeg toneel, met alleen een klein tafeltje, kwam Martijn heel kalm het toneel oplopen en produceerde op een relaxed muziekje een aantal kaarten. Mooi versnellend met de muziek mee. Een stuk of wat waaiers volgden. Dan vertoont hij nog een wirwar van trucjes, die weinig samenhang kenden. Maar waarvan de lekenmevrouw naast mij behoorlijk onder de indruk was gezien het gilletje dat ze slaakte bij de gerepareerde krant. Vooral zijn rust vond ik erg prettig. Ik denk dat als hij een beetje weet uit te vogelen welke kant hij op wil met het goochelen, dat we dan nog leuke dingen van hem gaan zien.


Martijn Tullemans

En hoppeteeeee. Julian Pronk nam daarna even bezit van het podium. Paf, daar zat zijn assistente Maurisa al in de kooi en hopla, ze zat alweer in een andere kist. Zwaarden, die uit zichzelf binnen kwamen rijden, gingen dwars door de kist en er weer uit. Een roos speelde de rol van rode draad, met een paar fraaie interactie momentjes tussen Julian en Maurisa.
Hij heeft een jasje aan met ‘stukken’ op zijn ellebogen. Het zag er mooi en leuk uit, maar ik snapte het niet. Marissa had een rood glitterpakje aan. De jury begon er ook over. Voor de willekeurige kijker klinkt het misschien vreemd om over kleding te gaan zitten neuzelen. Maar bij een goede act, is over ieder detail goed nagedacht. En je ziet bij deze act aan alles dat ze voor perfectie gaan, dus dan is een tip over de kleding simpelweg een cadeautje om de act nog beter te maken.
Ze maakten, nadat Maurisa en passant nog even een spagaat maakte, een prachtig eindstandje. Met mooi licht, rode confetti, de roos tussen de tanden… Goed voor een derde prijs.


Julian Pronk

Eindelijk mogen we zelf ook even goochelen

Tijd voor een, zoals te doen gebruikelijk, heerlijke lunch. Tijd om na te praten en natuurlijk tijd om zelf te goochelen. Ik zat naast John Anders, die een truc deed waar ik nu nog steeds mijn hersens over breek…

toneel concours deel 2

Hans Klik is ondertussen al 16 jaar. Hij vertoonde zijn act in een pofbroek, geruite kniekousen en sweater, alpinopet en medailles op de borst. Hij vertelde het verhaal van zijn opa die in het verzet zat. Maar die ook kon goochelen. Foto’s werden verwisseld, voedselbonnen verschenen magisch op een stuk papier. In een jaren ’40 stijl decor vertelde Hans hoe zijn opa de Duitsers op allerlei manieren belazerde. De lampenroutine van Eric Eswin werd in deze setting een waarschuwingssysteem. Na de oorlog kon opa zijn radio laten verdwijnen, wat Hans dan ook ter plekke deed. Het was een totaal andere act dan we van hem gewend zijn. Niets dan lof heb ik daarvoor. Dat hoort ook bij de pubertijd. Zoeken wie je zelf bent. Ook zoeken wat voor goochelaar je eigenlijk bent. Deze zoektocht levert Hans de tweede prijs op.


Hans Klik

Nigel Otermans, 17 jaar oud, verdiende de eerste prijs als verhuizer die binnenkwam met een steekkarretje met dozen. Er viel een doos, waaruit een ringenspel met gebruiksaanwijzing rolde. Nigel was nieuwsgierig en ontdekte dat je die ringen vast en los kunt maken. Uit een andere doos kwam een wijnkoeler op een standaard, die daarna gebruikt werd voor een prima kaartenmanipulatie. Ik vond Nigel opvallend mooi bewegen. Het is een genot om naar artiesten te kijken die zich thuis voelen op het toneel. Het tilt een act naar een hoger niveau. Dan zet Nigel een tafel met een grote doos in het midden van het toneel. De doos begint te schudden en zweeft daarna omhoog… Het was bijna een ballet; ‘mens en doos’. Het blijft een toptruc. Zeker als je ‘m zo mooi uitvoert. Ronald merkte na afloop terecht op dat het goed was dat er niemand uit de doos kwam aan het eind van de act. Persoonlijk hoop ik dat als hij de act nog een keer doet, dat hij dan tot slot de doos leeg laat zien. Misschien met een ontsnappend pufje rook? Maar nu draaf ik misschien door…


Nigel Otermansn

‘Last’, maar vandaag zeker ‘not least’, stapte Alfredo Lorenzo in een prachtig kostuum het toneel op. Zoals we van hem kennen ging dat met veel zelfvertrouwen en podiumuitstraling. Maar waar hij in het verleden nog weleens een stapje te bombastisch werd, was het vandaag een stuk ingetogener en ik moet zeggen dat ik daar wel blij van werd. Hij is 16, maar manipuleert als een volwassene. Met ballen, kaarten en kaarsen. En dan niet van die klapkaarsjes, maar het degelijke steelwerk. Die techniek combineert hij ook nog met zijn ogen. Hij maakt echt contact met het publiek, waardoor het nog fijner is om naar te kijken. Een kaartmanipulatie lekker op tempo, met vuurwerk tot slot. Ja, dan gaan de handen wel op elkaar! De jury kon niet anders dan de Grand Prix toe te kennen.


Alfredo Lorenzo

en dan begint het lange wachten…

Onze vrolijke BuurBelg mocht het juryoverleg opvullen. Dat deed hij met een serie prachtige effecten. Het dansende zakdoekje in de fles waarmee hij de hele zaal doorloopt. Onbegrijpelijk. Daarna veranderde hij een meisje in een enorme vlinder. Layla was er duidelijk heel blij mee. Hij leende een ring, die later terugkwam in een snoepjes automaat. Hij eindigde met een voorspelling. Een land, een gerecht, een bedrag.
De voorspelling stond in een brief die in een envelop zat die aan een standaard hing. Best een heel goeie methode. Maurisa, nog steeds in kostuum – dat kwam goed uit – werd uit de zaal gehaald om een stukje te zweven. Ook dit was uiteraard een heel mooi effect.

Er werd nog even reclame gemaakt voor goochelaars.com. Deze site is nieuw leven ingeblazen door Alex en Marc.

Manro vertelde een verhaal met als climax een sneeuwstorm boven een gigaventilator. Waarop het in de hele zaal begon te sneeuwen.
Een bedankje voor de mensen achter de schermen. Vooral Fred-Ric, Gerhard, Bert en Jordi, die de techniek weer fantastisch voor elkaar hadden.

prijsuitreiking

En dan was het eindelijk tijd voor de prijsuitreiking.
De deelnemers kwamen 1 voor 1 de showtrap af. Op dit soort momenten zitten we toch met z’n allen jaloers te zijn op de prachtige locatie van Manro!
Ronald Moray kwam als voorzitter van de jury het toneel op en vertelde dat het natuurlijk heel moeilijk was geweest, maar dat het zonder kleerscheuren gelukt was. Gelukkig maar.


Ronald Moray deelt samen met Muriël de prijzen uit

De prijsuitreiking was een verademing vergeleken met vorig jaar.
Kort maar krachtig, met gewoon een eerste, tweede en derde plak. Met als extra prijs de Grand Prix. Niet helemaal volgens de regels, zei Ronald, maar zo zie je maar weer dat je je soms gewoon niet aan de regels moet houden. Complimenten voor de jury wat mij betreft.

Klik hier voor de complete uitslag.

wil je de winnende act van Nigel helemaal zien? Dat kan. Klik hier.

Hilbert